Vandaag even geen lapjes of blokjes. Mijn hart is zo zwaar, dat ik het maar even vertel.
Mijn lief is al een tijdje aan het kwakkelen. Totdat hij gistermorgen verschrikkelijk veel bloed ophoestte, en we door de huisarts gelijk doorgestuurd werden naar de spoedeisende hulp. Daar stonden ze al op ons te wachten, en manlief werd opgenomen. Gisteravond werd er een CT-scan gemaakt, en vanmorgen volgde een bronchoscopie. De arts zei mijn man dat hij mij zou bellen, maar manlief wilde dat liever zelf doen. "Kun je direct komen, de dokter wil ons spreken", dus ik spoedde me naar onze dochter en samen reden we naar het ziekenhuis.
Je weet dat je slecht nieuws gaat krijgen, en ja, dat kregen we. Een enorme tumor in de luchtpijp, en rondom bloedend vlees. Verdere uitslagen moeten nog komen, dus de kaarten liggen nog niet allemaal op tafel. Dat zal nog zeker een week duren, en omdat het ziekenhuis op dit moment niets kan mocht mijn lief mee naar huis.
Wél is ons verteld dat er weinig opties zijn en dat het er heel, héél slecht uit ziet. We hopen dat een academisch ziekenhuis nog iets voor ons kan betekenen, want de ziekenhuizen in de omgeving kunnen deze vorm van kanker niet behandelen.
We zijn verdrietig en aangeslagen, maar gelukkig wel samen!
Ik beloof jullie, mijn lezers, dat ik jullie niet zal vervelen met akelige verhalen. De volgende keer praat ik weer over lapjes, draadjes en blokjes, maar nu moest ik toch even mijn hart luchten.
Liefs, Mar
